از دیدگاه اسلام، محبّت، بیشترین نقش را در ساماندهى جامعه آرمانى انسانى دارد. آموزه‌های دینى به روشنى اثبات‏ می‌کند که جامعه مطلوب در اسلام، جامعه‌اى است که بر اساس محبّت به هم شکل بگیرد. اسلام می‌خواهد جامعه‌اى بسازد که همه مردم، خود را برادر و خواهر یکدیگر بدانند و تا سرحدّ ایثار نسبت به هم محبت بورزند، و این بدان جهت است که هیچ چیز مانند محبّت در ساماندهى جامعه دلخواه انسانى، کارساز نیست. محبّت، مؤثّرترین عنصر پرورش انسان‌هاى شایسته و کارآمدترین ابزار پیشبرد اهداف فرهنگى، اجتماعى، اقتصادى و سیاسى است.به تعبیر لطیف پیامبر اسلام(ص): «هیچ جایى براى نشستن دو دوست، تنگ نیست.»