چیزی جز زیبایی ندیدم…

حیدر ولی زاده / سردبیر/ بالاخره انتظار عاشقان به پایان رسید و پس از گذشت دو سال امکان راهپیمایی اربعین برای دلدادگان اباعبدالله الحسین علیه السلام فراهم شد، چه وصال شیرینی است پس از سپری شدن دو سال انتظار و فراق جانکاه!

اکنون دلدادگان حضرت، فوج فوج به سوی قرارگاه عشق در حرکت هستند هر چند جسم خاکی کیلومترها دور است اما روح ها و جان از پیش به راه افتاده اند و جلوتر در میعادگاه حاضر گشته اند تا پروانه وار گرد شمع آیند.

شاید کم تر عمل و حرکت مذهبی مانند پیاده روی اربعین وجود داشته باشد که در آن ریا و تظاهر جایی ندارد. مردمی که چندین روز، خودخواسته و خودجوش از راحتی و آسایش خویش دل می کنند تا کیلومترها دورتر در کشوری دیگر حضور داشته باشند برایشان ریا و تظاهر مفهومی ندارد.

گرما در این مسیر طولانی گاهی به بالای ۵۰ درجه سانتیگراد می رسد، ازدحام و سیل مشتقان موجب می شود که وقت هایی دسترسی به نیازهای اولیه از جمله آب و غذا دشوار باشد و بسیاری از افراد نیز ممکن است شب را در گوشه ای از خیابان های عراق، سحر کنند.

تحمل تمامی این سختی ها و مشقت تنها برای عشاق، میسر است وگرنه غیر عاشق برای کسی دیگر این مسیر رفتنی نیست مسیری که در نهایت عاشقان را به معشوق ازلی و ابدی می رساند و چه زیباست لحظه وصال!

آنجا که در بین الحرمین یک نگاه به حرم امام حسین علیه السلام و نگاه دیگر به حرم عباس علیه السلام می افتد، حسی جز در بهشت بودن به آدمی دست نمی دهد و چه زیباست این بهشت، جایی که فرشتگان عرش بوسه بر پای زمینیان می زنند تا یادآوری کنند که مقصدشان فراتر از در زمین بودن و زیستن در آن است.

آنجا که در نجف، نگاهت به حرم امیرالمؤمنین علی علیه السلام می افتاد و لرزه ای روح آدمی را به حرکت در می آورد احساسی جز این شعر شهریار که می گوید :
“نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را”
به آدمی دست نمی دهد.

در نهایت می توان با جرات و اطمینان‌ خاطر گفت که در این سفر با وجود سختی های خاص و ویژه ای که به دنبال دارد، نمی توان با دیدگان جسم و جان چیزی، جز زیبایی دید، مرد و زن، پیر و جوان، کودک و خردسال با عشق و حرارتی که در دلشان زبانه می زند بدون توجه به قومیت و ملیت شان تماماً یک هدف واحد دارند و آن هم رسیدن به حسین علیه السلام سرور آزادگان و شهیدان جهان است.

از آن سوی اما عراقی ها، سنگ تمام گذاشته اند و عاشقانه و بدون منت پذیرای مهمانان خود هستند و هر کدام با توجه به مقدار بضاعتی که دارند از زائران میزبانی می کنند از کوچک تا بزرگ از زن تا مرد و چه تماشایی است این خدمت رسانیِ جانانه، خالصانه و بدون چشمداشت آن ها که برای برادران ایرانی خود انجام می‌دهند.

اما چه زیبا و پسندیده خواهد بود که با بهره‌گیری از تجربیات امسال و گذشته قدم های موثری از سوی دولت های ایران و عراق برای زائران برداشته شود تا در نهایت، مشقت این عاشقان بی تاب به حداقل برسد تا با طروات و نشاط بیشتری به معشوق خود عرض ارادات داشته باشند.