پیش‌نیاز وحدت و یکدلی در جهان اسلام
حیدر ولی زاده/سردبیر/ از جمله مناسبت‌هایی که در ماه ربیع الاول واقع شده است، هفته وحدت است. آن چیزی که مسلم است این است که از جمله آمال مهم نبی اکرم (ص) و جانشینان برحقش دستیابی به وحدت در جهان اسلام و در نهایت رسیدن به جامعه مطلوب و مدینه فاضله اسلامی بوده است. برای […]
حیدر ولی زاده/سردبیر/ از جمله مناسبت‌هایی که در ماه ربیع الاول واقع شده است، هفته وحدت است. آن چیزی که مسلم است این است که از جمله آمال مهم نبی اکرم (ص) و جانشینان برحقش دستیابی به وحدت در جهان اسلام و در نهایت رسیدن به جامعه مطلوب و مدینه فاضله اسلامی بوده است.
برای رسیدن به وحدت در سطح جهان اسلام بیش و پیش از هر چیزی نیازمند مقدمه‌ای هستیم و آن مقدمه خصوصاً در کشورهایی که نام اسلام را یدک می‌کشند بسیار ضروری است و آن چیزی جز وحدت و انسجام درونی در خود این کشورها نیست. طبیعی است کشورها و ملت‌هایی که از عدم انسجام درونی رنج می‌برند و دچار چندپارگی هستند نمی‌توانند با همراهی دیگر کشورها به امت واحده تبدیل شوند و در سایه‌سار درخت وحدت زیست آسوده داشته باشند.
ایران اسلامی به‌عنوان کشوری که پایه‌گذار هفته وحدت بوده است و همواره بر وحدت ملت‌ها و دولت‌های اسلامی در جهت برقراری تمدن نوین اسلامی تأکید داشته است بیش از سایر کشورهای اسلامی در کانون توجه قرار دارد بر همین اساس نیز باید در داخل خود این کشور به نمونه‌ای موفق از وحدت رسیده شود تا الگوی کاملی به‌منظور برقراری وحدت برای جهان اسلام مبدل شود.
البته که این وحدت درونی روی کاغذ به دست نمی‌آید ازآنجاکه ایران کشوری است که از مذاهب، ادیان، قومیت‌ها، زبان‌ها، گویش‌ها و عقاید سیاسی مختلفی تشکیل شده است؛ لذا برای دستیابی به وحدت درونی نیازمند دیده‌شدن همه این عناصر، مؤلفه‌ها و پایه‌های هویت در کنار هم هستیم. وحدت در اینجا به معنی هویت‌زدایی و یکپارچه‌سازی نیست؛ بلکه به معنای تأکید بر اشتراکات و احترام به تفاوت‌ها است.
به همین دلیل نیز ضرورت دارد که تمامی تفاوت‌ها به رسمیت شناخته شود و هرکسی به‌صورت آزادانه و در چهارچوب خرد امکان بروز و بیان عقاید خود را بدون خشونت داشته باشد. علاوه بر این نباید مذهب، قومیت، عقیده سیاسی و… سبب شود که عده‌ای از مزایای اجتماعی محروم شوند و یا برعکس عده‌ای دیگر متنعم گردند. در این میان نقطه مشترک تمامی مردم کشور، هویت ایرانی است و شکل‌گیری وحدت نیز بر محور آن خواهد بود طبیعی است که در این صورت تمامی سلایق امکان بروز و ظهور را خواهند داشت و نتیجه آن چیزی جز پیشرفت و توسعه کشور نخواهد بود.
البته نکته مهم دیگر این است که باید بین مسئولان نیز وحدت و اتفاق‌نظر وجود داشته باشد ازآنجاکه فلسفه شکل‌گیری حکومت‌ها تأمین رفاه، آسایش و زمینه‌سازی رشد و بالندگی مردم است؛ لذا ضرورت دارد که مسئولان جامعه به دور از منافع شخصی و گروهی به دنبال تأمین حداکثری منافع مردم و خدمت به آنها باشند.
آن چیزی که مسلم و قطعی است به هیچ عنوان، وحدت به‌صورت شعاری تحقق نمی‌یابد اگر محقق می‌شد تاکنون برگزاری صدها کنفرانس بین‌المللی، نوشتن هزاران مقاله، کتاب و ایراد سخنرانی‌ها به نتیجه رسیده بود و شاهد امت واحده بودیم. رسیدن به وحدت مسیری دشوار و بسیار سخت دارد؛ اما این مسیر شدنی است و البته رعایت پیش‌نیازها از جمله شروع از داخل اجزا و سپس حرکت به کلیت ضروری است.
شاید نمونه وحدت موفق را بتوان در غرب مشاهده کرد، آنجا که سال‌ها بین کشورهای مختلف تفرقه، جنگ و خونریزی بود امروز شاهد شکل‌گیری وحدت بر محور «اومانیسم» هستیم و تقریباً تمامی کشورهای معتقد به ایدئولوژی غربی در یک مسیر قرار گرفته و چه‌بسا به موفقیت‌های زیادی نیز دست یافته‌اند که از جمله آن تفوق فرهنگی در دنیای امروزی بوده است و چه زیبا گفت امیرالمؤمنین علی علیه السلام که؛
«فَیَا عَجَباً! عَجَباً ـ وَ اللهِ ـ یُمِیتُ القَلْبَ وَ یَجْلِبُ الْهَمَّ مِنِ اجْتِمَاعِ هؤُلاَءِ القَوْمِ عَلَى بَاطِلِهمْ، وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ!»«شگفتا، شگفتا! به خدا سوگند! قلب را مى میراند و غم و اندوه را (به روح انسان) سرازیر مى کند که آنها در مسیر باطل خود، چنین متّحدند و شما، در طریق حقّتان، این گونه پراکنده و متفرّق;»
دیدگاهتان را بنویسید