فاطمه(س) سر مشقی برای زندگی 

سید محمدرضا قافله باشی / مدیر مسئول/ سوم جمادی الثانی سالروز شهادت بانوی گفتمان ساز و تمدن آفرینی که در جامعه جریان ساز بود ، می باشد  . حضرت فاطمه زهرا (س) یک الگوی عالی و در دسترس برای زنان و دختران این سرزمین بوده و هست ولی چقدر در یک نگاه از این بانویی که در مادرانگی  یگانه در فرزندی بی نظیر و همسری بی بدیل بود استفاده کرده ایم ؟ مهم ترین نوع یادگیری ، یادگیری دیداری است. به همین دلیل ، یکی از بهترین روش های تربیتی ، تربیت به وسیله الگو است از آن جا که محتوای تربیت را به صورت عینی و عملی ارائه می دهد، در انتقال مفاهیم و آموزش برنامه های تربیتی، بسیار مؤثر است. شاید به همین دلیل است که در منابع اسلامی، بر بهره گیری از الگو و پیروی از اسوه های حسنه تأکید شده است.
سال هاست برای بهره مندی از الگوهای اسطوره گونه درتلاش هستیم ، الگو در لغت به معنای طرح، سرمشق، نمونه، مثال و … است . آیا در مسیر درست حرکت کرده ایم ؟ یکی از فضاهایی که در جامعه ما وجود دارد آموزش به همراه پرورش است در حوزه پرورش و تربیت نسل آینده چه الگو هایی وجود داشته است، چه برای بانوان و چه برای آقایان ، با عنایت به اینکه در یک کشور با شعار های اسلامی زندگی می کنیم ، ما الگو هایی ازحضرت رسول مکرم اسلام (ص) ، ائمه طاهرین (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) و.. داریم آیا ثمره تریتی یکی از نسل ها شباهتی به الگویی که برای آنها ترسیم نموده ایم دارند؟   آیا فقط و فقط عنوان یک نام برای الگو سازی و جریان آفرینی در جامعه کفایت میکند یا الزامتی دارد !آیا دستگاه های متولی اقدامی انجام داده اند ؟ برای مثال رعایت حق الناس ( عبور از چراغ قرمز ، سد معبر ، فحاشی و… ) ، دروغ نگفتن ، غیبت نکردن ،غیور بودن ، ارتباطات حسنه در جامعه ، تقدم دیگران بر خود ، مسئولیت پذیری و… از مفاهیم تربیتی مشترک بین جوامع مذهبی و غیره مذهبی است . آیا دغدغه ای وجود داشته است در نظام آموزش و پرورش تا این مفاهیم که اصل و پایه ساختار یک نظام اجتماعی مستحکم است در فرزندانمان نهادینه شود؟ صد البته این مفاهیم لزوما در کتاب ها کفایت نمی کند !
به فرموده امیرالمؤمنین (ع) : کَیفَ یُصلِح غَیرَه مَن لَم یُصلِح نَفسَه
کسی که خود را اصلاح نکرده است چگونه می تواند دیگران را اصلاح کند؟
از کوزه همان تراود که در اوست
و نیز حضرت در حکمت ۱۸۹ نهج البلاغه، به توصیف برادر دینی و الهی خویش، در گذشته، می پردازد و با بیان اخلاق و ویژگی های الهی او، پیروان خود را به تحصیل و سبقت گرفتن در کسب آن خصوصیات، فرا می خواند: «در گذشته، مرا برادری بود که در راه خدا برادری ام می نمود. خُردی دنیا در دیده اش، وی را در چشم من بزرگ می داشت، و شکم بر او سلطه نداشت. پس آنچه نمی یافت، آرزو نمی کرد و آنچه را می یافت، فراوان به کار نمی برد. بیش تر روزهایش را خاموش می ماند، و اگر سخن می گفت، گویندگان را از سخن می ماند و تشنگی پرسندگان را فرو می نشاند. افتاده بود و در دیده ها ناتوان. و به هنگام کار، چون شیر بیشه و مار بیابان. تا نزد قاضی نمی رفت، حجت نمی آورد. و کسی را که عذری داشت، سرزنش نمی نمود تا عذرش را می شنود. از درد شکوه نمی کرد، مگر آن گاه که بهبود یافته بود. آنچه را می کرد، می گفت و بدانچه نمی کرد دهان نمی گشود. اگر با او جدال می کردند، خاموشی می گزید و اگر در گفتار بر او پیروز می شدند، در خاموشی مغلوب نمی گردید. برآنچه می شنود، حریص تر بود تا آنچه گوید. و گاهی که او را دو کار پیش می آمد، می نگریست که کدام به خواهش نفس نزدیک تر است، تا راه مخالفت آن پوید. بر شما باد چنین خصلت ها را یافتن و در به دست آوردنش بر یکدیگر پیشی گرفتن. و اگر نتوانستید، بدانید که اندک را به دست آوردن، بهتر تا همه را واگذاردن.